Drugsbeleid en verslaving

Beleidsmakers hebben het vaak over repressie of gedogen en soms over legaliseren.
Het gaat dus altijd om een stof en niet om de mens!
Wat ik zie is gebruik van een middel,
-misbruik, -verslaving of -manie.
Het ligt dus veel complexer.
Als je kijkt naar de mens met voorrang voor zorg en gezondheid, bedenk je meestal andere oplossingen.
Wanneer mensen doorschieten van gebruik naar misbruik, verslaving of manie zegt mij dat meer over de persoon dan over het gebruikte middel. Misbruik van een middel is een symptoom van een onderliggend probleem. Samen zoeken naar de oorzaak, waarbij de client centraal staat en niet het middel lijkt me dan veel verstandiger.
Beleidsmakers dienen dan ook de hulpverlening beter te faceliteren en zo snel mogelijk de DBC's af te schaffen. Door die DBC's is de hulpverlening nu gedwongen om zo snel mogelijk een diagnose te stellen omdat daar een prijskaartje aan hangt. Het gebeurd nu soms dat als iemand belt voor informatie, er wordt doorgevraagd zodat men een DCB kan aanmaken voor een hulpvraag omdat dit geld opleverd en het simpel verstrekken van informatie of het geven van voorlichting niet.